Nu in de nederlandstalige pers een aantal artikels zijn verschenen over "Headhunters: op zoek naar de witte raaf", sturen kandidaten en bedrijven soms vragen door. Hieronder eentje om de spits af te bijten -waarschijnlijk een herkenbare situatie voor velen onder u...
Beste An,
Na het lezen van je boek heb ik een beter inzicht in de wereld van headhunting, waarvoor dank. Er is echter één vraag waar ik, als kandidaat, mee blijf zitten: vaak gebeurt het dat ik na een kennismaking met de headhunter word doorgestuurd naar de klant voor een eerste gesprek. In de meeste gevallen heb ik nadien nog contact met de headhunter om een indruk van het gesprek weer te geven, maar zelfs wanneer zowel de klant als ikzelf positief zijn hoor ik nadien niets meer (zelfs geen afwijzing). Ik schenk bewuste aandacht aan de valkuilen die je zelf in je boek aangeeft, en volgens mijn inschatting ligt hierin niet het probleem. Kan ik hier een les uit trekken? Is het bvb. in de sector gebruikelijk om de tweede of derde keuze kandidaat niet meteen af te wijzen voor het geval de eerste kandidaat toch niet tekent? Of maak ik me illusies, en gaan headhunters (ook die van gekende bureaus) de confrontatie uit de weg door altijd te zeggen dat er interesse was vanuit klantzijde?
Ik denk dat de waarheid een beetje in het midden ligt- vele klanten geven de kandidaat een positief beeld mee wanneer hij weggaat maar beginnen daarna zelf te twijfelen, en dat zeggen ze soms wel, maar ook soms niet, aan hun headhunter. Met als resultaat dat die niet goed weet op welk been hij moet dansen. Sommige kandidaten denken zelfs dat het aan de headhunter ligt wanneer ze –na een schijnbaar positief gesprek met de klant- toch worden afgewezen door de headhunter, terwijl die in de meeste gevallen slechts de boodschapper is. Als je ervan uitgaat dat de headhunter er alle belang bij heeft dat íemand tekent, eerder dan ‘de perfecte kandidaat’ (wat meer het geval is bij de klant), dan lijkt het aannemelijker dat de klant toch niet 100% overtuigd is eerder dan dat de headhunter zijn veto wilt stellen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Commentaire pour ton Blog
Je crois que la vérité est tout autre. Si un client fait appel à un chasseur de tête c’est pour trouver la bonne personne. Il va donc de soi que les personnes présentées au client sont en ligne avec ses demandes. Une fois les interviews passées celui-ci doit faire un choix et le fait. Il serait donc complètement incongru qu’un (e) candidat (e) reçoive un débriefing négatif du client (sinon le chasseur aurait fait un très mauvais travail). Par contre un débriefing positif n’engendre pas nécessairement une deuxième rencontre ou dans le meilleur des cas un engagement. C’est frustrant de s’entendre dire « c’est positif » mais tout compte fais nous prenons quelqu’un d’autre. Le chasseur de tête reçoit quant à lui le même message « c’est positif » et tout naturellement le transmet à son candidat qui s’étonne après qu’une autre décision à été prise. Le candidat à le droit de savoir le pourquoi mais parfois nous sommes confrontés à devoir lui dire il (le client) à préféré l’autre et ce sans véritable justification.
Quel dure métier nous faisons.
Nous frustrons les gens plus souvent que nous leurs faisons plaisir et ce parce qu’inévitablement il y a plus d’appelés que d’élus !
Ian Morsomme
Dit is allemaal heel begrijpelijk wat u en uw collega zeggen.
Maar wat als het allemaal positief was, tot en met de feedback van de klant, en men daarna niks meer hoort. Dan moet men zelf gaan terugbellen om te bedelen om eindelijk eens een antwoord te krijgen. Dat is pas echt vernederend voor een kandidaat. Want het gaat dan om een negatief antwoord, waarvoor men dan de moeite niet neemt om de kandidaat terug te bellen. Dat vind ik laf en van weinig respect getuigen voor de kandidaat
Een reactie posten