Netwerken

Een van de belangrijkste activiteiten van een headhunter vandaag is netwerken. Wie je kent (en wie jou kent) is even belangrijk geworden als wat je kent. Toch wordt netwerken nog te vaak gezien als een substantief i.p.v. een werkwoord.

Een voorbeeld. Gisterenavond zat ik op een groot evenement van een landelijke zakelijke vereniging. De gasten kwamen toe, speldden hun naamkaartje op en gingen op zoek naar hun glas champagne en een eerste gesprekspartner. De meesten onder hen bleven ofwel staan bij de mensen die ze reeds kenden of waarmee ze waren gekomen, of knoopten een gesprek aan met mensen uit hun branche. Slechts een kleine minderheid ging actief op zoek naar een gesprekspartner uit een andere sector of sprak een totale onbekende aan. Twee keer raden wie aan het eind van de avond ontevreden naar huis ging en zei dat "netwerken toch geen business opbracht"?

Ik was zelf toegekomen met enkele collega's die ik prompt heb verlaten toen we binnen kwamen (ze weten al dat events bezoeken een topsport is voor mij en zijn al lang niet meer verbaasd). Na tien minuten was ik in gesprek met een koppel dat ogenschijnlijk niet interessant was voor mijn beroep: hij werkte als financieel directeur voor een vertaalbureau en zij was bediende bij een nationale krant. Na een kwartier bleek echter dat hun zoon als ICTer werkt bij een van onze klanten...

Denk nu niet dat dit de uitzondering is die de regel bevestigd; in mijn ervaring is het een uitzondering wanneer iemand geen contact heeft met een mogelijke klant of kandidaat, of zelf een potentiële klant of kandidaat is. Maar als headhunter moet je dan natuurlijk wel je comfortzone verlaten en ook relaties willen opbouwen met mensen buiten je doelgroep.